Jedna z największych naszych życiowych pomyłek to uleganie iluzji ideału. Cechą charakterystyczną idealizacji jest dokonywanie zestawienia ja – ty. Iluzja ta jest dwukierunkowa:
- Wymierzona w stronę własnego ego (ja jestem idealny, zawsze mam rację, jestem lepszy od innych);
- Wymierzona w stronę innych osób (ten to chodzący ideał, ma idealną pracę, idealną rodzinę, czuję się przy tej osobie nikim).
Która opcja gorsza? Narcystyczna czy postawa pełna wycofania i kompleksów? Nieistotne rozstrzygać ten spór. Kluczowy jest fakt, że zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku mamy do czynienia ze zdeformowanym obrazem samego siebie lub drugiej osoby. Nie da się zbudować prawdziwego „ja” na iluzji. Trzeba wreszcie zaakceptować to, że błąd jest bardzo ludzki. Wpisany jest w naszą naturę. Uwalnia ze sztywnych ram tego, co niewykonalne. Przewrotnie to właśnie wiara w błąd i wiedza na jego temat pozwalają wyjść z błędnego koła opartego na fałszywym rozumowaniu i formułowaniu wniosków na podstawie przesłanek. Takie są zasady logiki…
Naszym celem jest dążenie do ideału – nie jego osiągnięcie!
Czym właściwie on jest?
- Ideał to nasza lepsza wersja, która stwarzana jest stopniowo poprzez stały rozwój osobisty.
- Ideał to brak formy. Jego cechą jest nieskończoność, zatem nie można go nigdy osiągnąć, bo zawsze będzie krok dalej niż my.
- Ideał to proces poszukiwania siebie.
- Ideał to pokonywanie własnego strachu i przekraczanie barier.
- Ideał to wychodzenie poza własne schematy.
- Ideał to prawo do popełniania błędów, aby zdobyć doświadczenie i życiową mądrość.
- Ideał to motywacja do wprowadzania drobnych zmian zmieniających wielką rzeczywistość.
- Ideał to bezbłędne koło, gdzie liczy się prawda, a nie przesłanka; twardy dowód a nie iluzja.
Kiedy tak pojmujemy ideał, wówczas nasza niedoskonałość jest wielkim atutem.
Co nam daje omylność?
To przepustka do wzrostu, eksperymentowania, działania. Nie idealizując siebie czy drugiej osoby zyskujemy poczucie bezpieczeństwa, które jest podstawą rozwoju nie tylko w dzieciństwie, ale także w dorosłym życiu. Przestaje na nas ciążyć tzw. „mus” bycia doskonałym.
Pozwól sobie na błędy. Poza jednym… Nie daj się wkręcić w błędne koło – ono zawiruje Cię tylko wokół iluzji, wyobrażeń, błędnych założeń i wyimaginowanych wniosków.
Bezbłędne koło?
Idealnie!
Agata Babicz